mevrouw met een bril aan een kettinkje én een groot mes. Ondanks deze instructie kwam bij ons thuis de ananas voor zover ik mij kan heugen gewoon uit blik. Maar vanillevla (of -ijs, met Kerstmis) met warme kersen, kregen we dus geregeld voorgeschoteld. Daar moesten we natuurlijk wél wat voor doen. Al die kersen moesten eerst niet alleen worden geplukt en in emmers en teilen naar binnen worden gesleept, maar vervolgens ook ontpit. Daarvoor hadden wij een heel arsenaal kersenpitters in huis, waarmee mijn moeder, mijn zus en ik aan de keukentafel alle kersen één voor één doorboorden, het tafelzeil onderspetterend met het bloedrode sap. Soms hielp buurvrouw Hoogervorst, de steun en toeverlaat van mijn moeder in het huishouden, ook mee. Zij was sowieso immer in een gebloemd jasschort gestoken en wij moesten bij dit karwei ook een schort of oude kleren aan, want dat sap kreeg je er nóóóit meer uit.
Toen de boomgaard moest wijken, verdwenen ook de morellen uit mijn leven. Voor de warme kersen gebruikt mijn moeder tegenwoordig een pot

 (inhoud met siroop en al in een pannetje, verwarmen, een paar eetlepels custardpoeder oplossen in water of in een beetje van de kersensiroop en daar al roerend zo veel van toevoegen tot de gewenste dikte is bereikt). Maar vorig jaar had ik ineens weer een ontpitter nodig, omdat ik clafoutis wilde maken, dat lekkere en simpele Franse dessert met kersen. De groenteboer had mooie rijpe, bijna zwarte exemplaren. De Marskramer ernaast verkocht zowaar kekke, strak vormgegeven ontpittertjes en vervuld van nostalgie begon ik aan de bloederige klus. Bij gebrek aan een tafelzeil zette ik het bakje maar in de gootsteen en trok ik een schort aan, dat er al gauw uitzag of ik niet met een onschuldig toetje, maar met een rituele slachting bezig was. Het maken van het beslag was vervolgens een fluitje van een cent en het gebak bleek een hit bij de kinderen. J.’s dochter Sarah wilde het zelfs ook leren maken. Een mooi moment. Plechtig overhandigde ik haar de ontpitter en een schort en sprak haar toe met de woorden van mijn moeder: ,,Pas op je kleren, want dat sap gaat er nóóóit meer uit.’’