aangedribbeld met haar lila permanentje. Wat wilden we eten: soep, sandwiches? We wilden wel zo’n groot stuk taart dat dat meisje aan die andere tafel ook had, waar het lichtgele glazuur vanaf droop als in een kinderfilm. O well, dan moesten we heel even geduld hebben: ,,I’m just putting them together,’’ zei Hyacinth. Of wilden we misschien dezelfde taart, maar dan in een mokkavariant? Die was net klaar. En scones had ze natuurlijk ook. We bestelden beide lekkernijen en thee. Al snel stond het plastic tafeltje vol gebloemde porseleinen kopjes, schotels met taart en scones, een potje met thee en een exra kannetje met heet water.

Intussen kwam de zoon des huizes, een deftig heer met een choker en ook al grijze haren, een handje helpen en hij was niet te beroerd om ons te vermaken met een anekdote. Wat wilde nu het geval, zijn telefoon, ingebouwd in zijn Rover, was defect en het was een enorm gedoe om die te laten repareren, maar toevallig werkte zijn schoondochter bij Rover en je

begrijpt wel, toen zij zich ermee ging bemoeien was het zo gepiept…Om ons niet in verlegenheid te brengen - zo was hij immers niet opgevoed - wachtte hij niet op een reactie en liet hij zijn intermezzo naadloos overgaan in een rondje langs de tafels om te informeren of men nog thee bliefde of iets anders. Daar kwam onze gastvrouw alweer, om vriendelijk te informeren naar waar we vandaan kwamen, hoe het was met de blaren en om ons te wijzen op het vogelhuisje aan de boom, waarin een nestje met jongen was verscholen.,,I think their mother wants them to fly out, but they don't feel like it.'' Daar konden we ons iets bij voorstellen, wij zouden hier ook wel willen blijven. Uiteindelijk besloten we toch onze weg maar te vervolgen, na betaling van een schertsbedrag en achterlating van een dikke fooi.

Als ik aan mijn lila permanentje toe ben, wil ik ook zo'n theetuin, nam ik me voor. Scones maken heb ik inmiddels al onder de knie.